Trzy płyty, które Cię zachwycą - Jeff Tweedy składa bogaty folkowy pakiet „Twilight Override”

Ktoś leży w trawie, patrząc na zagubione miasteczko: pęknięcia w chodniku, których już nikt nie utwardza, wszystkie sklepy są puste, trawa porasta wszystko. Natrafia na „Jeden Malutki Kwiatek”, a ten mały kwiatek ukazuje wdzięk, który odradza się z rozkładu.

Utwór otwiera nowy, inspirowany folkiem album Jeffa Tweedy'ego, „Twilight Override”. To zwiewny utwór, który nabiera psychodelicznego oddechu w połowie sześciominutowego utworu, by następnie zakończyć się dysonansowo. Americana Tweedy łączy tu siły z art rockowym Tweedy'm.

Solowe dzieła 58-letniego geniusza Wilco do tej pory były niczym szkice w porównaniu z obrazami jego zespołu. Ale jego piąty solowy album to połączenie idealne. Po wydawnictwach Wilco „Cruel Country” (2023), „Cousin” (2024) i EP-ce „Hot Song Cool Shroud” (2024), ten album zdecydowanie nie jest wypełniaczem.

„Chciałbym nauczyć świat śpiewać” – mówi 58-latek w spoken wordzie „Parking Lot”, utworze o wielu „ja” w człowieku, w którym fortepian i smyczki nawiedzają brzmienie gitary. Brakuje jednak euforii, którą New Seekers włożyli w ten sam wers innej piosenki sprzed 54 lat. Jego obecna produktywność wynika z „poczucia upadku” – pisze Tweedy. Słowo „zmierzch” może oznaczać zmierzch, jak w romantycznym utworze „Twilight Time” grupy Platters, ale także (społeczny) „upadek”.

A „Override” oznacza „przezwyciężyć”. Czy zatem istnieje nadzieja dla kraju i świata? „Oto pieśni, dźwięki, głosy, gitary i słowa, które są próbą uwolnienia części ciężaru” – potwierdza Tweedy w swoich notatkach – „i zwiększenia mocy mojego własnego światła. Moją próbą pochłonięcia tej nadciągającej nocy (koszmaru) duszy”. – Chociaż przy 30 próbach na trzech nagraniach światło nie zawsze jest od razu widoczne.

Za dużo muzyki, powiedzą ci, którzy uważają więcej niż dziesięć utworów za artystyczną pychę. I robiąc to, ignorują wiele genialnych utworów z podwójnymi pokładami i kilka dobrych utworów z trzema pokładami w muzyce pop. W magazynie Mojo Tweedy powiedział, co myśli o dyskusjach na temat długości. „Chodzi mi o to… pieprz się! Nie musisz tego słuchać!”. Podobno się roześmiał. Pogodny Tweedy to rzadkość.

Po trzech płytach jesteś kompletnie zachwycony. Wokalista o znużonym głosie, wraz z gitarzystami Jamesem Elkingtonem i Liamem Kazarem oraz jego synami Spencerem i Sammym, pokazuje, jak różnorodny może być folk: kołyszący, walcujący, ale też beatlesowski, promienny, marzycielski, zaczarowany. W leniwym utworze „Ain't It A Shame” Sima Cunningham i Macie Stewart z chicagowskiego duetu rockowego Finom brzmią anielsko, a gitara elektryczna dudni niczym burza w oddali w piękny letni dzień. Tego dnia smutny młody bohater postanawia nie umierać: „Czyż to nie wstyd być młodym?”

Album zamyka rockowa piosenka o miłości „Enough”. Tweedy cytuje „Like a Rolling Stone” Dylana, nawiązuje do „Waterloo Sunset” The Kinks i wie, że „trudno jest pozostać zakochanym”. Ale nie ma wyboru: „Nikt nie ma szans pozostać uwięzionym w przeszłości” – mówi w „Caught Up in the Past”.

Mały kwiatek to przyszłość, która na Ciebie czeka.

Jeff Tweedy – „Twilight Override” (dBpm Records/Sony)

Solowa trasa Jeffa Tweedy’ego: 11 lutego 2026 – Madryt, Teatro Eslava; 2.12 – Barcelona, ​​​​równolegle 62; 14.2. – Paryż – Alhambra; 15.2. – Genewa, Festiwal Antigel; 17.2. – Antwerpia, De Roma; 18.02 – Utrecht, Tivoli Vredenburg; 20.2. – Londyn, Sala Zgromadzeń w Islington.